Θα το δοκιμάσουμε για αρχή και βλέπουμε. 

Σαν να μην έχουμε μιλήσει ποτέ. Θυμάμαι τα λόγια σου, τα αισθήματα και συναισθήματα που μου προκαλουσες, τα μάτια σου να με κοιτάν διαφορετικά και άλλα πολλά αλλά τώρα πια νιώθω πάλι ξένος.

Στο περιθώριο. Νιώθω ένας τοίχος είναι ανάμεσα μας και δεν μπορώ να σε "αγγίξω".   Αλήθεια σου λεω. 

Αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος που δεν ήθελα να σταματήσουμε. Δεν είναι οτι δεν σε πίστεψα-πιστεύω. Δεν είναι ότι δεν σε ένιωσα κοντά μου και κατα ένα τρόπο δικιά μου.

 Απλά τώρα όλα μου φαίνονται ενα παραμύθι ή ένα όνειρο που έφτασε στο τέλος. Σαν να μην το έζησα ποτέ όλο αυτό. 

Σαν να ήταν της φαντασίας μου εικόνες, χαρά, λύπη και της καρδιάς πεταλούδες.  

Μου λείπεις. Πολύ.  Θέλω να σε χαϊδέψω. 

Θέλω να σε αγγίξω. 

Θέλω να σε αγκαλιάσω.....

Και αν το θέλω;;;; Ποτέ δεν θα γίνουν όλα αυτά...

Νιώθω ένα απέραντο κενό.  Τίποτα δεν με γεμίζει...