Πάντα ήθελα να καταφέρω να καταλάβεις ότι σε γουστάρω. Και να μάθω αν με γουστάρεις και εσύ. Αν είχαμε μια ελπίδα. Τελικά αυτό ήταν το λάθος μου.
Γιατι ήξερα οτι δεν θα βγάλει πουθενά αλλά δεν ειχα φανταστει οτι η λαχτάρα που είχα πάντα να σε δω, να σε ακούω, να σε βλέπω να γελάς, να βρισκόμαστε στα σπίτια θα μετατραπεί σε ένα ξύσιμο στην πληγή.
Θέλω να κάνουμε τα πάντα όπως παλιά. Και ας μην περάσει ποτέ. Ας μπορούσα τουλάχιστον να γίνω πραγματικός φίλος. Αλλά δεν γίνεται από κανενός την μεριά γιατί πάντα κάτι θα μας χωρίζει και κάτι θα μας ενώνει.
Τόσα χρόνια σε βλέπω παντού. Σε σειρές. Σε ταινίες. Σε τραγούδια. Παντού.
Είμαι καλά μαζί σου και δεν βρίσκω κάτι παράλογο σε ότι ζητάς. Καταλαβαίνω πως νιώθεις. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Θα ήθελα να μπορούσα να σε παίρνω τηλέφωνο. Να δω τι κάνεις. Αν είσαι καλά. Αν θες βοήθεια, αλλα ούτε αυτό μου επιτρέπεται...
